Fredag 08.11.19 Tankane mine smilar, og munnen kan ikkje la være å følja med. Om sola skin ute skin ho ikkje alltid inne. Men det gjer ho i dag. Eg dreg inn frisk haustluft, trakkar i årets fyrste frost. Eg kjenner kinna bli raude av kulde og kroppen varm under ulltøyet. Så lett det er å gå når tankane er lyse. Og så lyst det blir når ein ser i mot lyset som ér, i staden for å jaga etter lysare lys. I dag klappar eg meg sjølv på skuldra og seier bra jobba. I morgon ventar ein

Så vart det ikkje hyttevandring i Jotunheimen i år heller. Og ikkje Camping langs sørlandet. Det sto på lista. Heile Juli var ledig og eg skulle på Norgesferie heilt åleine. Men noko kom i vegen. Meg sjølv? Og no sit eg her i ein robåt, midt på Hardangerfjorden, ein klar vindstille tysdag morgon kl 08.00. Sola skin gyllent gjennom eit svakt slør av skyer... Midt oppi denne skvulpande lykka og livet sit eg å kjenner på skuffelse og kjedsomheit. Eg dreg på smilebanda, men muske

Du spør om råd. Kryssar alt du har av krysslege legeme i håp om at du skal få det rådet du håpar å få. For du veit jo kva som dreg deg. Du kan kjenna kva som får noko til å hoppa inni deg eller noko anna til å krympa seg. Kva som fyller lungene med lettelse eller legg lokk over utsikten. Men du kan liksom ikkje rettferdiggjera det. Du tør ikkje heilt å tru på intuisjonen, gjer du? Litt for lett, kanskje? Og jo lengre du grublar og jo fleire gongar du trassar intuisjonen, jo

Instagram blir stundom omtala som ein fasade. Eit glans-bilete. Kvit løgn. Jag etter merksemd. Eit spel. Business og penge-sluk. Bilete-deling har rett og slett fått eit dårleg rykteI, til dels ufortent. Sidan eg er ein av dei som lett let meg blinda og lura av glansen, som brukar instatram flitting, men som også har ei negativ haldning til det, så vil eg prøva å fram-snakka sosial media ørlitegrann. Kvardagen gjer seg ikkje fortent til eit innlegg. Kven bryr seg om eit bilet

Vårblomstringa har hatt si kjernetid. Graset går varme, tørre juli-dagar i møte. Nei ikkje gå, kviskrar eg i det påskelilja tek eit djupt bukk mot bakken, og far min kløyvar ned engkarse etter engkarse med grasklypparen. Den lette snøen av kvitveis er smelta og grønt gras banar veg i stadan. Sola som varmar så godt i den kjølige Mai-lufta vil gå over til å varma varmen. Det er ikkje like produktivt. Men solhatten ligg klar på hattehylla i gangen. Eg klatrar eit halvnakent bjø

It is a strange time, and a difficult time. I have canceled two shows in one week. I feel like I lost my worth. Like I have gold in my hand and threw it away. I hate it. I am absolutely furious at my body. At the same time my body is furious at me. I have not been nice to my mind and soul, and my body is reacting with a game called being sick. The less I have felt like I wanted to work, the more I forced myself to work, or at least forced myself to think about that I should w

((I wrote this in 2 minutes. With pen and pencil. I didn't stop and I didn't think. It is written as thoughts, not as a grammatically correct essay. But I felt very confused today, and this needed to come out. Who am I...really?)) I am my own mind. I am my thoughts and my thoughts are me. They make my words and my words make us. I am my decisions. Even when they are wrong. But they aren't. A wrong decision is twice as right as no decision. So I am that, I own it, and I call i

Eg prøve ikkje å ve gretten og grå Prøve ikkje å ve den som skal få fram alt det negative Med livet. Det er ikkje med vilje at støvet legg seg At det glinsar i vårsola som treng seg gjennom vindauga. Så sjølv lyset blir grått. Eg prøver ikkje. Men likevel.... Akkurat no går den indre rulletrappa litt for raskt Feil veg, så eg kjem ikkje av flekken Og flekken blir berre større og større Tankane går og går og ser berre enden av rulletrappa aldri koma nærmare Men likevel.... Eg

Det blir sagt at fridom er lykke. Det er målet, draumen, det er ultimatum. Men er ikkje eigentleg fridom det me er fødd med? Så gir me bort stykke etter stykke i form av forhold, arbeid, born og hobby. "Free as a bird" blir brukt om dei som enno har haldt att på fridommen sin. Og når ein snakkar om dei slår ein gjerne ut med hendene og ser mot himmelen som om...ja, som om er ein nettopp ein fugl som flyr akkurat kva han eller ho vil! Men...eg lurer på, dersom ein er ein slik

I dag er det opplett inni meg og det er deilig. Du skjønner, eg ser ikkje at det er oveskya når det er det, eg berre fortår ingenting. Kva er galt med meg? Kvifor er eg så trøtt? Det er tungt å stå, tungt å tenka, vil ikkje gjera noko, vil ikkje ikkje gjera noko. Alt er berre slow motion baklengs. Framtida er liksom vekke. For det er ikkje lys. Eg skal akkurat til å godta at... ...Men så, etter to tre fire fem dagar i tåke og vestavind, plutseleg lettar det. Tåka sig oppover

This is the story about the soil and the grass, and about not knowing in who's heart you belong. #Breakup // Theme: Love _______________________________________________________________________ Suddenly the grass decided "soil, I don't want to touch anymore". Told him to look the other way. The soil adored it's beautiful grass so much. "You need me" he said. "No, I need myself, I can't be two" Poor soil, what could he do? "Well, if that's what you want" he unwillingly agreed.

Eg har lyst å vera skribent. Eg har lyst å skriva informative innlegg om krig- og fredssitasjonen i Syria, konfliktar, natur-katastrofar og liknande. Og eg vil skriva inspirerande innlegg om korleis ein kan vera sin beste versjon av seg sjølv, om meditasjon og gje tips til gode sunne salat-oppskrifter. Og eg vil sei det på ein lur måte, slik som ingen andre har sagt det. Slik som Trygve Skau, Odd Nordstoga, Ole Paus og desse der, berre som Eli Gauden. Men eg skriv når eg har

Eg prøver å farga livet mitt. Mjuke, klare, inspirerande, ubeskrivelige fargar. Med eksotiske ekskursjonar til Asia. Med ny, kvit IKEA sofa. Med treningskort på SATS. Med planter i nymala karm. Med blanke, klirrande konter på kontoen. Med Google kalenderen fyld opp med rubrikkar i symmetri. Eg fargar livet med jobb, vener, business møte, vekst og velvære. Med taco-fredag, karneval, stor kaffi kopp og hashtags. Men fargane blir liksom aldri heilt som eg hadde håpa. Så går eg u

"Eg har aldri mislykka med noko, eg har berre lærd tusen ting som ikkje fungere" høyrde eg ein klok man seia. Så sant, er det ikkje akkurat slik det er; at ved å læra kva vegar som ikkje leder fram så finn ein sakte men sikkert den vegen som faktisk leder fram? Om ein lærer av sine feil, er det då ein feil? Eg har hamna i mange situasjon der resultatet ikkje har vorte som eg ønska. "jaja då lærte eg det" seier eg då litt halv-positivt til meg sjølv og tenkjer på den kloke se

Eg gjekk langs vegen, på veg heim. Det var Desember. Blå-timen haldt på å gå over i mørke. Store lette snø-flak dalte stille og danna kunstverk i lufta. Eg såg opp, og kjente himmelen dra meg mot den. Så lett. Eg var 14, hadde brun skin-jakke, raudt heima-strikka sjal og blå heima-strikka hue. Håret var godt gøymd inni, utanom luggen som låg fint og dekka halve panna. Eg kjende meg fin og varm. Verda var så vakker at ord var ikkje å finna. Alt kjentes så heilt og så ekte. Jul

Kvifor set eg karakter på dagen? Kan den i heile tatt målast? Eg veg tilfredsstillelse opp mot personleg vekst. Eg målar fysiske resultat, kjensle av glede, latter, tårer, smil, og fysisk aktivitet. Eg måler stad og tid. Og mykje meir. Og på den måten får eg plassert dagen ein eller anna stad på skalaen. Tingen er; ein produktiv dag kan vera ein god dag, men den kan også være dårlig. Ein dag i sofaen kan kjennest som frihet og livet, men den kan også kjennast som sløs og dep

Eg studerte sola, raud som ei tomat, hengjande lavt men stigande over vannkanten. Eg myste igjennom kamera-linsa, og fanga gule lysflekkar, seglande måsar, og eit eldre par hånd og hånd; som mørke skyggar framfor den no orange sola. Medan eg vassa i bøljetoppane som slo opp mot stranda vart sola gul, huden brun, og tankane blanke. Nesten som gjennomsiktige og flytane og nesten ikkje til stede. Eg tenkte ikkje på noko, samstundes på alt. Eg hadde kanskje håpa at svaret på live