Fyrste gong var eg livredd. Dette er slutten, tenkte eg. I det dei kvitkledde satte maska over nasa mi sendte eg ei stille takk til ein Gud og mine 26,5 år på jorda. Eit sekund (1t) seinare vakna eg. "Åh so deilig. Ta meg tilbake." Det var det fyrste eg tenkte. Den eine timen narkose var verkeleg den beste søvnen eg nokon gong hadde hatt. Frå då av, den 11. Juni 2018, har eg gleda meg til eg skulle operera høgre foten, fordi eg då skulle få ein til time av denne herlege, bek

Eg har lyst å vera skribent. Eg har lyst å skriva informative innlegg om krig- og fredssitasjonen i Syria, konfliktar, natur-katastrofar og liknande. Og eg vil skriva inspirerande innlegg om korleis ein kan vera sin beste versjon av seg sjølv, om meditasjon og gje tips til gode sunne salat-oppskrifter. Og eg vil sei det på ein lur måte, slik som ingen andre har sagt det. Slik som Trygve Skau, Odd Nordstoga, Ole Paus og desse der, berre som Eli Gauden. Men eg skriv når eg har

Eg studerte sola, raud som ei tomat, hengjande lavt men stigande over vannkanten. Eg myste igjennom kamera-linsa, og fanga gule lysflekkar, seglande måsar, og eit eldre par hånd og hånd; som mørke skyggar framfor den no orange sola. Medan eg vassa i bøljetoppane som slo opp mot stranda vart sola gul, huden brun, og tankane blanke. Nesten som gjennomsiktige og flytane og nesten ikkje til stede. Eg tenkte ikkje på noko, samstundes på alt. Eg hadde kanskje håpa at svaret på live